A ja jako sekretarz porządkuję
kompost danych sterylnych i obłych.

A ja jako sekretarka pełnię
funkcję żniwiarki i stróża tych
danych – i znam usterki funkcji,
dzięki którym te dane, ku zdumieniu
peak level menadżerów, mogą w okamgnieniu
stać się łatwopalne.

A ja jako sekretarz powtarzam
nie rozumiem, w tym się specjalizuję.
Oraz w wariacjach na temat pytania:
skąd w ogóle ziarno wzięło się w tej rurze?

A ja jako sekretarka uprawiam spirytyzm emoji.
Wplatam niewidoczne ikonki w treść typowych
maili – a siła orszaku tych groźnych animków poskramia
ujadanie w głosie, w głosie, który aż dotąd uważał się za decydujący.

A ja jako on ona ono oni one o, jako sekretariat, diaspora pracowników
administracyjnych koczująca od Warszawy po Kuala Lumpur, odpowiadamy:
to niemożliwe, piłując paznokcie – robiąc to powoli,
ponieważ dobrze wiemy, że nagłe pchnięcia
szybciej zużywają pilnik.

A ja jako sekretarz protokołuję niniejszym znienacka,
dyskretnie: papieros gaszony w kałuży paliwa, które
wyciekło przez nieuwagę – czyją? Moloch ma sto
oczu, ale dwoje z nich zawsze są leniwe, choć
cała reszta śledzi naszą pracę, dwoje są leniwe, 

i to nam wystarczy.