Nie ty jesteś spowiednią, Papieżu, jesteśmy nią my, ale poznaj się na nas i niech katolicyzm pozna się na nas.

W imię Ojczyzny, w imię Rodziny nas pchasz, by frymarczyć duszami, by własnowolnie łamać ciała.

Dość mamy ścieżek do przetarcia między nami i duszą naszą, dość wyrw, by w nie rzucić twych brandzlujących się księży, a razem z nimi zwały doktryn wątpliwych, co służą kastratom liberalizmu światowego za pokarm.

Twój Bóg katolicki i chrześcijański, który, jak inni bogowie, wymyślił całe zło:

1. Do kieszeni schowałeś go sobie.

2. Na nic nam twoje kanony, indeksy, grzech, spowiednia, klechostwo, o innej wojnie myślimy, o wojnie z tobą, Papieżu, ty psie.

Tutaj się duch duchowi spowiada.

Z góry na dół twej rzymskiej maskarady tryumfuje nienawiść do bezpośrednich prawd duszy, do płomieni, w których duch gore. Żaden Bóg, Biblia czy Ewangelia, żadne słowa nie wstrzymają ducha.

My nie istniejemy w świecie. Papieżu zamknięty w świecie, ani ziemia, ani Bóg nie przemawiają przez ciebie.

Świat to otchłań duszy. Papieżu skrzywiony, Papieżu, który nie zna duszy, dajże nam się nurzać w ciałach naszych, dusze nam zostaw w naszych duszach, niepotrzebny nam twój nóż jasnotnący.