Kiedy świat zostanie zawężony do samotnego czarnego drewna dla naszych czterech zaskoczonych oczu – do plaży dla dwójki wiernych dzieci – do muzycznego domu dla naszej czystej sympatii – znajdę cię.

Gdy nic tu nie pozostanie prócz jednego starca, pięknego i spokojnego, otoczonego „niesłychanym luksusem” – będę przy twoich kolanach.

Gdy spełnię wszystkie twe wspomnienia – gdy będę tą, która wie, jak cię związać – uduszę cię.

***

Kiedy jesteśmy potężni – kto ucieka? Radośni – kto upada w absurdzie? Kiedy jesteśmy bardzo surowi – co mogą z nami zrobić?

Przebierajcie się, tańczcie, śmiejcie się – nigdy nie będę mógł zrzucić Miłości przez okno.

***

Moja towarzyszko, żebraczko, potworne dziecko! Jak nic dla ciebie nie znaczą, te sierotki, działania i moje skrępowanie. Przywiąż się do nas ze swoim niezwykłym głosem, swoim głosem! Jedyny pochlebca tej podłej rozpaczy.

***

Pochmurny poranek w lipcu. W powietrzu unosi się smak popiołu – zapach zmokłego drewna w palenisku – zardzewiałe kwiaty – dewastacja deptaków – mżawka z kanałów na polach – to czemu jeszcze nie zabawki i kadzidła?

*** 

Rozciągałem liny od dzwonnicy do dzwonnicy; wieńce od okna do okna; złote łańcuchy od gwiazdy do gwiazdy, tańczę.

***

Górny staw paruje od zawsze. Która wiedźma uniesie się na białym zachodzie słońca? Które fioletowe liście spadną?

*** 

Podczas gdy publiczne fundusze trwonione są na bankietach braterstwa, on bije w chmurach dzwonem różowego ognia.

***

Pobudzony przyjemnym smakiem indyjskiego tuszu, czarny puder delikatnie pada na moje czuwanie – Przygaszam lampę, rzucam się na łóżko, zwrócony ku ciemności widzę was, moje córki! Moje królowe!

przełożył Szymon Kowalski