― ― widziałem w bibliotece dziwną z „Faustem” pietę: on u kolan studentki ― pewnej, że foliały się w niej staną odnową i skarcą idący edging ― ― ; czytaj, czytaj dalej, aż się koda zaciśnie, aż się wyszczerzy diastema, aż dominanta złotym zębem zabłyśnie, pokaże Ci, czego nie ma!

― ― czuwałem ci ja przy Finneganie; wiem, komu świt zimowy… kim jurodiwi i czym jest reranie, jaki akcent jest południowy: i ktoś mi może rzuci takie zdanie, że na nic to, że krew w błoto ― „ta, krew od razu” ― odpowiem na nie ― czy mało z tym było  z a c h o d u ?

― ― lecz czy widziałeś kiedy słońca świtanie, rankiem złotym w Pieninach?; fotosyntezę traw słychać tam dobrze, bo wokół jest taka cisza: ― ― ― powiedz, czy siedziałeś nad górskim strumieniem, z najpiękniejszą kobietą na świecie? wiedząc, że cie kocha, jak ty ją kochasz, jesteś zdrowy, żyją rodzice…

― ― więc co widziałeś, powiedz, co się liczy? widziałem ja w bibliotece… ― albo ― siedziałem, oddychałem głęboko ― górskim, czystym powietrzem…

― ― ale żem chytry, coś Ci powiem, duszo, na dylemat ten znam dzielny sposób: weź ją nad strumyk i otocz ramieniem, i odczytaj jej coś z kanonu.