Trzydzieści wierszy, a w nich szesnaście razy pada słowo „ciało”, nie licząc słów należących do tego samego kręgu znaczeniowego, takich jak „mięso”, „biodra”, „ścięgno”. Dwadzieścia razy powtórzono w tomiku „ojciec” plus bezpośrednie nawiązania do osoby oraz jednoznaczniki i synonimy, na przykład „father”, „tata”, „mężczyzna”. Dwa powyższe motywy są jednymi z najważniejszych, jeżeli nie najważniejszymi punktami zero, od których Schodowski tworzy swoje osie znaczeń. Czy założenie poczynione przez autora wydanego przez poznański WBPiCAK debiutu było założeniem słusznym? Zdecydowanie. Pomimo tego, że tematycznie poruszamy się w dość wąskim spektrum, podczas lektury tomu „milion depesz stąd” nie mamy wrażenia obcowania z formalistyczną obsesją, ani też nudną powtarzalnością. Z czym wobec tego obcujemy? Z mocnym debiutem.

Wiersze zawarte w „milionie depesz stąd” wychodzą od elegijności poezji w stylu Romana Honeta  i Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego, przetwarzając ją na lirykę bardziej przylegającą do rzeczywistości przełomu drugiej i trzeciej dekady dwudziestego pierwszego wieku. Oczywiście, literackich tropów do wyśledzenia jest w omawianej książce o wiele więcej. Znajdujemy je już w motcie książki, gdzie przywołany jest Tymoteusz Karpowicz. Mamy też tutaj cytaty z rówieśników Schodowskiego lub poetów od niego młodszych. Nazwiska przywołane na początku wydają się być najbardziej poręcznym i najbardziej nośnym drogowskazem wskazującym do czego dąży liryka mieszkającego w Warszawie poety.

Poezja Schodowskiego jest skierowana w stronę ciemności. Pogrążone jest w niej wszystko, czego słowa się dotkną – relacje rodzinne, homoseksualna miłość, poddane przemocy ciało. Światło nie ma tutaj naturalnego źródła, jego źródłem może być jedynie płonący samochód („intro”, s. 7), światła barów („[oto wytrawny obraz]”, s. 23), stroboskopy („szwargot”, s. 36).  W tej ciemności odgrywa się dramat zależności ciała od mniej lub bardziej metaforycznego ojca. Wprowadzenie figury ojca w znaną już naszej poezji lirykę bólu wydaje się być zabiegiem prostym, jednakże sposób, w jaki czyni to Krzysztof Schodowski, zdecydowanie zasługuje na zauważenie. Podmiot wierszy „miliona depesz stąd” niezmiennie osaczony jest przez cień ojca, będącego dawca ciała i zarazem tego ciała oprawcą. Autor, w sposób niezwykle dojrzały jak na debiutanta, potrafi rozegrać tę dychotomię. Traktuje on napięcie stworzone przez nią jako narzędzie do wytworzenia przestrzeni poetyckiej, gdzie może znaleźć pozwalający na wolność wypowiedzi oddech. By nie być gołosłownym, pozwolę sobie przytoczyć jeden z fragmentów tomiku:

gdy saturn pożerał rozebrane dzieci zawieszono nas

gwałtownymi impastami na drewnianej belce z gestu pojednania

nie zdążyliśmy wystygnąć a już węgiel od środka

żyliśmy w zwiastunach ciszy

(„chorowałem na ciało i ten dom się we mnie rozrastał”, s. 12)

W powyższych wersach możemy dostrzec cały modus operandi ustalający konstrukcję tomiku. Ojciec, tutaj pod postacią Saturna, dawca życia i jego pożeracz kontra podmiot wiersza, świadome ciało poddane opresji patriarchatu, wiecznie na granicy zaprzeczenia własnej egzystencji  (nie zdążyliśmy wystygnąć a już węgiel od środka), w ciągłym przeczuciu zbliżającej się tragedii (żyliśmy w zwiastunach ciszy). Wiersz staje się tutaj postawieniem wobec tej dramatycznej sytuacji, postawieniem się, które zakończy się porażką, ale jednocześnie jest działaniem koniecznym.

Działanie to, tkanie swojej pieśni, nie było możliwe bez wspomnianego wyżej napięcia. Napięcie to jest czerwoną nitką spajająca wszystkie wiersze książki. Mógł wyjść z tego bohomaz, lewicowa pogadanka, którą odkłada się na spód sterty tomików do zapomnienia. Z „milionem depesz stąd” jest jednak inaczej. Wiersze zawarte w omawianym debiucie mają w sobie młodzieńczy pęd do przełamywania zastałych idiomów poetyckich, a jednocześnie są to już utwory dojrzałe. Nie widzimy w wierszach zawartych w książce juwenaliów, ale brak w nich rutyny. Wydaje się, że tutaj właśnie kryje się recepta Schodowskiego na tzw. mocny debiut. Znajdujemy się w zapoznanych już rejonach poetyckiej eksploracji, a jednocześnie prowadzeni jesteśmy tam, gdzie jeszcze wielu kartografów nie było.

Tomik Schodowskiego zawiera w sobie wiele interesujących utworów, więc jakiekolwiek wyróżnienie jednego z nich będzie zabiegiem obarczonym dużą doża subiektywizmu. Jest jednak utwór w książce, który w wyraźny sposób pokazuje jej mocne strony:

pielęgnuję spoinę

wiele razy wykorzeniano ojca przewlekle

pracującego w dziewięciometrowym pokoju

*

mówiono: i znów idzie do łóżka by dusić gardła piskląt pompować pustkę w splot

stary a głupi rozdwojony na różne częstotliwości leżał nieruchomo i szeptał

moje dzieci są teraz bardziej spocone niż przed spaleniem ciągle muszą gromadzić pokarm czesać włosy starcom podmywać obumarłe genitalia a gdy czytasz te słowa

będą patrzeć jak odchodzę gasić oburącz cień który staje się w nich silniejszy od symbolu co rozszczepia w języku jadalne i niejadalne pielęgnuje spoinę

Schodowski bierze na warsztat znane już literackie tropy metaforyzowania codzienności (praca w dziewięciometrowym pokoju, czesanie włosów) oraz wprowadzania w nią elementów ciemnej elegijności i wydobywa z tych tropów zupełnie niespodziewane rejestry. Czyni on to za pomocą subtelnych przesunięć języka w stronę nieoczywistego („pompować pustkę w splot”, „rozdwojony na różne częstotliwości”). W końcowej części wiersza podmiot zwraca się w stronę czytelnika. Stajemy się wtedy wstydliwym, ale niezbędnym wspólnikiem tej poezji, obserwatorem, który na szczęście dostaje więcej niż tylko naganę za przyłapanie na gorącym uczynku. Najistotniejsze dzieje się w ostatnich dwóch wersach utworu. Podmiot przywołuje tutaj metafizyczne braggadocio ojca, który jednocześnie niszczy i ratuje to, co w języku jadalne (codzienność) i niejadalne (poezja przetwarzająca pokarm wspomnianej wcześniej codzienności na pokarm transcendentalny). Dwa ostatnie słowa, „pielęgnuje spoinę” wskazuje na powinność poezji, to jest na opiekowanie się tym fragmentem odszyfrowywania rzeczywistości, gdzie codzienne i oczywiste staje się czymś na nowo odkrytym poprzez mediację w języku. Schodowski wydaje się być świadomy tej funkcji i niejednoznaczne zakończenie utworu może być jednocześnie otwarciem na przyjęcie tej funkcji lub też sceptyczne do niej podchodzenie. W każdym z przypadków świadczy to o poetyckiej dojrzałości autora.

Krzysztof Schodowski oraz podmiot jego wierszy to osoby nieheteronormatywne, o szczególnym położeniu w dzisiejszej Polsce. W „milionie depesz stąd” znalazły się utwory nawiązujące do obecnej sytuacji politycznej. Schodowski wychodzi jednak ponad prosty anty-autorytarny  dydaktyzm i stara się podejść to sprawy głębiej. Widoczne jest to w kończącym tomik tryptyku bez tytułu. Pierwszy z wierszy składających się na ów tryptyk to seria rzucających wyzwanie inwokacji demaskujących podskórną przemoc patriarchalnego porządku. Oto fragment tego utworu:

*

przenarodowa maso perłowa która pracujesz na pierwotnych

instynktach żyzna ziemio w swojej nieważkości zacznij oddychać

przenarodowa maso perłowa ustrojona w kije bejsbolowe i t-shirty

z napisem orgia hetero za pincet podaruj w wątpia mały kryształek

gnozy niech rozświetli zagmatwany wyłom

przenarodowa maso perłowa gasząca pięściami żony matki i córki

w imię prawdziwego rozlewu wartości po ciałach stałych przestań

boksować bo inaczej prześlepi cię murek

(„*”, s. 38)

Po raz kolejny wracamy do dawców życia i opresji. Znowu próbujemy poezją rozerwać gordyjski węzeł patriarchatu, znowu poszerzamy pole walki na metafory („przenarodowa masa perłowa”, „mały kryształek gnozy”). Znowu nie jest prosto, ale za to jest zajmująco.