POLE / 2 (5) / 2024

Jolka jest podobna do Kate Winslet. Po drodze zastanawiałem się, którą tym razem będzie przypominać najbardziej. Obstawiałem tę z „Zakochanego bez pamięci”, jednak otworzyła mi ta z „Lektora”.

– Weź ty się ubierz.

– Przecież jestem ubrana.

Nie była, ale z nią nie wygrasz.

– Widzę, że koledze udało się przejść bezkolizyjnie przez nasz osiedlowe pole literatury.

– Jola, daj spokój. Dobrze wiesz, że nie ma żadnego pola.

– Już zaorane?

– Końcóweczka.

Podała mi Williams. Niby taka sama, ale okładka jakoś dziwnie polakierowana. Pociągnąłem palcem po grzbiecie.

– Co to jest?

– Najpewniej lubrykant. W poniedziałki i czwartki mam klienta, co musi wśród książek. Dawniej wyłącznie Szymborska i dwudziestowieczna filozofia francuska z jakimś wyrazistym kafkowskim motywem na finał, a teraz tylko takie o filmie i komiksie, więc już przynajmniej nie bredzi mi tu jak potłuczony, kiedy kończy.

Poszedłem do łazienki i przetarłem Williams gdzie trzeba, następnie umyłem ręce i wróciłem do Jolki. Wrzuciłem czystą książkę do plecaka, z którego wyjąłem lekko przybrudzony produkt krajowy, czyli drugi powód mojej wizyty.

– Wiedziałam, że „Hard core” to nie wszystko.

– Wiem, że wiedziałaś. Musisz na to popatrzeć.

Podałem jej produkt. Wzięła, a nie zawsze to robi.

– Co to jest?

– Chyba powieść.

Zważyła produkt w dłoni.

– Czyżby proza polska w twardej okładce znowu zrobiła cię w chuja?

Opadłem na kanapę.

– I z tym do ciebie przychodzę. To już za długo trwa. Pole literatury zanika sobie wzorowo, a kapitalizm jakoś nie chce. Zaczynam mieć tego dosyć.

Też usiadła, tylko trochę za blisko, więc nieznacznie się odsunąłem. Ona zdecydowanie za ładnie pachnie, zwłaszcza gdy jest nieubrana. I jeszcze to jej zniewalające ciepło.

– Co tym razem?

– Na okładce przeczytałem, że utwór prozatorki pod tytułem „Zaklinanie węży w gorące wieczory” to „Sklepy cynamonowe” nago i na kwasie, więc odruchowo kupiłem. Dwa dni później jakiś niedzielny krytyk specjalnie urlop przerwał, by oznajmić światu, że to jest napisane bezbłędnie, całkiem poważnie zawadzając otumanioną autorką o mur wściekłej inteligencji i krawężnik wysokiego stylu, a nazajutrz jeszcze jeden mądrala z prasy kolorowej dorzucił, że to głos nowy i donośny, więc z nawyku przeczytałem. Trzy dychy z kawałkiem i cztery godziny życia jak psu w dupę.

– Dla mnie góra cztery zeta i kwadrans. ­­

– Powtórzysz?

– Kwadrans.

I tutaj ten tekst powinien się skończyć, ale się nie skończy.

– Jola, co nimi kieruje? Nie mówię, żeby za to publicznie przepraszali, chociaż na kolanach powinni, ale niech tego, do kurwy nędzy, więcej nie robią.

– Ktoś im powiedział, że się znają, ale oni się nie znają.

Gdy to mówiła, była piękna jak Winslet z „Rozważnej i romantycznej” oraz dzieła zebrane Flauberta w oryginale na półce za nami.

– Kocham cię, Jola.

– To się ze mną ożeń.

Cisza zapadła, bo musiała. Przez minutę patrzyłem w oczy Gombrowiczowi wiszącemu nad biurkiem Jolki. Jolka w tym czasie trzy razy przekartkowała utwór.

– Ja pierdolę, bez obrazków.

– Jola, tu są same obrazki, tylko takie po pijaku z sieci skopiowane i dla niepoznaki po staropolsku przemienione w słowa.

Przysunęła się do mnie nieznacznie.

– Jedna laska w Książkach jakiś czas temu pisała, że to jest gówno warte, a zapamiętałam, bo to zgrabny i gustowny łomot był.

Nieznacznie się od niej odsunąłem.

– Nie czytałem, ale jak ty tak ładnie ogarniasz, to może mi jakieś alerty zacznij esemesami wysyłać, szczególnie kiedy za łomotem kobieta stoi, bo takie wycinki to ja mógłbym w końcu zacząć zbierać i kserować dla co poniektórych kolegów i co fajniejszych koleżanek.

– Zrobi się.

Rozchyliła nogi, wsadziła sobie rękę w majtki, wyjęła, powąchała palce i znienacka przytknęła mi je do nosa, a wszystko to bez odrywania wzroku od bzdetów na okładce.

– Daje cipka radę?

– Daje jak zawsze, Jola, ale trochę przeginasz.

Oderwała wzrok od okładki.

– Nawet nie zaczęłam. Tu jeszcze wzięli i napisali, że to narracja o ruchaniu jest.

– Miała być.

– Czyli o nieruchaniu jest?

– Na to wychodzi.

– Lacan?

– Lacan.

– Coś więcej?

– Chyba tylko tyle, że jakiś dawno niesmarowany robot to napisał.

– Naprawdę? Żadnego mięska?

– Zapomnij o mięsku, Jola.

Zaczęła się wiercić. Ciepła, nieubrana i wciąż zbyt blisko.

– Co jest?

– Majtki mi się przykleiły.

– Nie rób tak.

Przestała się wiercić.

– Już się odkleiły, a kiedy mnie książka w chuja robi, to ja w chuja robię książkę.

– Jak?

– Normalnie.

Wstała, podeszła do komody i wysunęła szufladę.

– Oburzam się, tutaj wrzucam, a jak mi się zachce, to nawet barwną fotką uwieczniam.

Momentalnie się oburzyła i wrzuciła utwór do szuflady, a ja zauważyłem, że majtki to się jej jednak nie odkleiły.

– Chodź, zobacz.

Ciężko mi było oderwać nagrzaną dłoń od miejsca, gdzie przed chwilą siedziała, ostatecznie jednak podniosłem się i zajrzałem.

– Fajne wibratory.

– Zapasowe.

– Mogę też uwiecznić?

– Jasne.

Uwieczniłem.

– Jola, przetestuj mi to jednak na wszelki wypadek.

Wyjęła utwór z szuflady i rzuciła na stertę świeżej polskiej makulatury koło biurka. Samych nowości walało się tam ze sto pięćdziesiąt kilogramów.

– Dobra, na poniedziałek, ale już po okładce widzę, że tych moich wyników to ty raczej nigdzie nie dasz rady opublikować.

Ciepła, nieubrana i za ładnie pachnąca, jak zawsze miała rację.

– Pocałuj mnie.

– Za chwilę.

Przy drzwiach to już głównie „Titanic” był, no może z kawałkiem „Drogi do szczęścia”.

– Zostań. Klienta odwołam, kawę zrobię, dupy ci dam. Odpoczniesz trochę.

– Nie dzisiaj, Jola. Williams muszę przelecieć co najmniej dwa razy i to z przypisami.

– Ale wiesz, że o każdej porze dnia i nocy czeka tu na ciebie szparka do wycmoktania?

– Wiem.

Miała lekko opuchnięte i ładnie popękane usta. Kiedyś się z nią ożenię.

– Lubię ten twój język.

– Ja twój bardziej, Jola.

Na podwórku koło huśtawki minąłem dziewczynkę, która sprzętem po dziadku próbowała nadmuchać gumowego węża z Chin. Dalej była piaskownica, a za nią już tylko Polska.

[10 września 2022]