jako ostatnia siada na krzesełku,
które unosi ją w górę –
                              przed innym zapaleńcem
barierkę właśnie zasunięto.
na ciemnym tle lasu widzi,
jak rzadki śnieg przechodzi w mżawkę.

                             zjazd męczący –
zakręty „pługiem” w mokrym śniegu.
siąpi na dobre, gdy oddychając ciężko,
zatrzymuje się w połowie stoku.
styczeń, odwilż – dość szeroki stok
biały od strony lasu, czarny (trawa, błoto)
od strony nieruchomego już wyciągu.
zmierzch, mgła, wokół nikogo,
szmer deszczu. jej oddech uspokaja się.
stoi nadal w odrętwieniu.

nagle widzi, że pod samym wyciągiem
„śmiga” narciarz – jakiś zawodnik!
cudownie płynnie przemknął –
                             ależ tam nie ma śniegu!
trawa i błoto – po tym nie da się zjechać,
ani powoli, ani błyskawicznie.
zdezorientowana zjeżdża sama –
                            sztywno, ostrożnie,
usiłując nie myśleć o niczym,
byle znaleźć się na dole.

przy dolnej stacji wyciągu knajpa –
                             tłok, zaduch,
dym papierosów, zapach mokrych ubrań.
z miejsca ktoś nawiązuje z nią rozmowę,
a ona, półprzytomna, opowiada.
– co, zjeżdżał pod wyciągiem? –
przerywa jej rozmówca – tak przedwczoraj
ktoś się zabił, wyrżnął głową w słup.

– tam musiał być śnieg – nie widziałaś,
bo część stoku z błotem i trawą – mówię –
uwypuklała się. było ciemno, mgła. 
                            między błotem a wyciągiem
była bruzda ze śniegiem, którą zjeżdżał.

swoją drogą ostry zawodnik, nawet jak duch –
zuch-duch! – nie jakieś chuchro,
                            co ledwo-ledwo lewituje,
wiotkie widmo osłaniające nagość
                            (lub pustkę?)
                            falującym prześcieradłem.

                                          – skoro dobrze wiesz,
                że ona wtedy zobaczyła ducha,
                czemu twierdzisz, że duchów nie ma?
 
                – inaczej: jakie muszą zajść okoliczności,
                żeby ktoś widział / wierzył, że widział
                                            / upierał się, że widział
                (obojętnie na ile sam w to wierzy)
                                           – ducha?

zjeżdżam na nartach w mokrym śniegu,
ostatni na stoku – zakręty „pługiem”,
mżawka, po zmierzchu – tyle razy:
Kasprowy, Gubałówka, Bukowina, Szczyrk.
Szczyrk, Bukowina, Gubałówka, Kasprowy…

*
raz moja babcia (jako dziewczynka)
zaśmiewała się przy kolacji,
głośno, celowo, przesadnie – na złość
(dziecko domagało się czyjejś uwagi!),
nie przestawała mimo próśb.
goście nie mogli rozmawiać
i moja prababcia (która umarła
                            zanim się urodziłem)
kazała jej wyjść do sieni – i wrócić,
gdy „się wyśmieje”. moja babcia,
bardzo z siebie zadowolona,
ze śmiechem stanęła za drzwiami.
przez sień przeszła moja praprababcia.
– babciu, ja tylko się śmiałam! –
powiedziała dziewczynka zadziornie,
gdy jej babcia zmarszczyła czoło
i – grożąc palcem – wyszła na podwórze.
                             zrobiło się cicho.
po chwili uchyliły się drzwi, przy których
                             stała moja babcia.
– i co, wrócisz do nas, wyśmiałaś się? –
spytała przyjaźnie moja prababcia. – mamo,
czemu babcia nie je z nami kolacji? –
chciała spytać dziewczynka, gdy (w porę)
przypomniała sobie, że nie tak dawno
odbył się jej babci pogrzeb.

przy stole nie zaśmiała się ani razu,
nic nie zjadła. nigdy w życiu
(nawet w latach wojny, okupacji)
nie zobaczyła innego ducha.